Ambassadeur David
'Transformeren naar de zorg'
Geschreven door David Klein
Ken je de fictieve buitenaardse robots ‘transformers’ nog? Dat zijn die robots die kunnen transformeren in een voertuig, dier of machine. Het was vanaf halverwege de jaren tachtig een populaire mediafranchise die bestond uit een speelgoedlijn, strips, televisieseries en film. Vreemd begin misschien van deze blog? Klopt! Maar het is een goede metafoor voor de manier waarop ik verpleegkundige ben geworden.
Dat begon niet echt op de middelbare school. De bètavakken waren niet aan mij besteed. Sterker nog, ik had bedacht dat ik makelaar wilde worden en stemde daar mijn vakkenpakket op af. Bovendien wilde ik snel geld verdienen en dus niet te lang studeren. Jaren later, tijdens een potje Levensweg kwam ik erachter dat dat misschien niet heel handig was … ;-) Maar goed, na de HAVO volgde ik een particuliere opleiding Makelaardij O.G. Twee jaar later haalde ik mijn diploma en dacht ik mensen te kunnen begeleiden bij de belangrijkste keuze in hun leven: het kopen van een huis. Dat was een naïeve gedachte, want de huizenmarkt was net als nu compleet overspannen. Een huis verkocht zichzelf, een makelaar kon daarbij het verschil niet maken
Daarom ging ik aan de slag als bouwkundig inspecteur. Dit heb ik twee jaar gedaan, maar bleek voor mij te technisch. Ik wilde meer de commerciële kant op en vond een baan als kopers adviseur bij een bouwbedrijf. Ik was de intermediair tussen de koper van een nieuwbouwwoning en het bouwbedrijf. Ik vertaalde technische informatie naar “Jip en Janneke taal” en zorgde dat de wensen van kopers voor meer- of minderwerk werden doorgevoerd. Een dynamische en leuke functie die na tien jaar abrupt stopte. Op Valentijnsdag 2011 ging het bedrijf waar ik werkte namelijk failliet. Van de een op de andere dag had ik geen werk meer. En wat doe je dan?
Het was een prachtig voorjaar en ik ging eerst maar eens drie maanden genieten van mijn onverwachte vrijheid. Het werd een bijzondere tijd die ik doorbracht met mijn vrouw en kinderen, toen drie en vijf jaar oud. Ik had twaalf jaar gewerkt en dus twaalf maanden een WW-uitkering. Uiteraard voldeed ik aan mijn plicht om te solliciteren, maar tegelijkertijd dacht ik veel na over wat ik echt wilde. Mijn carrière een doorstart geven in de commerciële arbeidsmarkt zag ik niet zitten. Ik moest iets doen wat dichter bij mijn hart lag. Mijn vrouw speelde daarbij een bepalende rol. Zij stelde ooit de vraag: wat voor werk zou je nou echt willen doen zonder dat een vooropleiding een rol speelt? Ik antwoorde toen dat ik iets in de zorg of onderwijs zou willen doen. Toen bood zich ineens de kans aan om dat werkelijk te doen en bij toeval stuitte ik op een vacature als duaal HBO-verpleegkundige in het Radboudumc.
Na een geslaagde sollicitatieprocedure begon mijn transformatie naar de zorg. Een groter contrast was nauwelijks denkbaar. Ik ging, gechargeerd gezegd, van de mannelijke en commerciële bouw- en vastgoedwereld naar de vrouwelijke en non-profit zorgsector. In vier jaar leerde ik de zorg in het algemeen, en het ziekenhuis in het bijzonder, in alle facetten kennen. Het bleek een perfecte match; ik voelde me als een vis in het water. Ik vond verpleegkundige zijn geweldig en daarbij was ik opnieuw een intermediair, namelijk tussen de arts en de patiënt. In september 2015 studeerde ik af en was mijn transformatie tot verpleegkundige een feit. Twee maanden later trad ik in dienst bij Highcare en daar werk ik nog steeds met enorm veel plezier. De afgelopen zes jaar is de zorg behoorlijk veranderd in allerlei opzichten: het verlangt met name flexibiliteit van een verpleegkundige. Gelukkig is dit voor mij als “transformer” geen enkel probleem!
